Απάντηση Δ1 ( νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία )

 Δ1.

Φίλες και φίλοι,είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή η παρουσίαση στην εκδήλωση μας για την παγκόσμια ημέρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η υποτίμηση και ο αποκλεισμός της γυναίκας από το δημόσιο και ιδιωτικό χώρο υπήρξαν μόνιμα χαρακτηριστικά όλων των ετών.

 Στην εποχή μας, αν και έχουν γίνει τεράστια βήματα προόδου σε σχέση με το παρελθόν - χάρη, πρώτα απ’ όλα, στους μακροχρόνιους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος .

 Οι γυναίκες σε πολλές περιπτώσεις (ιδιαίτερα στις μουσουλμανικές και τις τριτοκοσμικές χώρες, αλλά όχι μόνο) θεωρούνται ακόμα και σήμερα πλάσματα «κατώτερα», «αδύναμα» που οφείλουν να μένουν κλεισμένα στο σπίτι, αφοσιωμένα στα «οικιακά τους καθήκοντα», υποχείρια των πατεράδων ή των συζύγων τους. Οι επίσημες στατιστικές δείχνουν πως και στις ανεπτυγμένες χώρες οι γυναίκες σπουδάζουν και εργάζονται σε μικρότερα ποσοστά, ενώ στον πολιτικό στίβο και τα δημόσια αξιώματα η εκπροσώπησή τους είναι υπολειμματική (στις μουσουλμανικές και ορισμένες τριτοκοσμικές χώρες αποκλείονται από όλες τις δημόσιες δραστηριότητες δια νόμου).

Αν και οι παραδοσιακές μισθολογικές διακρίσεις μεταξύ αντρών και γυναικών έχουν πλέον εκλείψει, ωστόσο η εργασιακή ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων και η παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών εξακολουθούν, να υφίστανται. Οι γυναίκες λοιπόν πλήττονται από την ανεργία περισσότερο, ενώ κάποιες φορές δυσκολεύονται να βρουν δουλειά, επειδή οι εργοδότες δεν εμπιστεύονται τη δυνατότητα επιβολής τους .

 Θύματα της μυϊκής υστέρησής τους, των καθυστερημένων ανδροκρατικών παραδόσεων και της οικονομικής εξάρτησής τους ,οι γυναίκες βιώνουν συχνά την ταπείνωση και τον εξευτελισμό με τον πλέον επώδυνο τρόπο. Στη Νιγηρία για παράδειγμα, επειδή θεωρούνται φύσει αμαρτωλές και έκλυτες, υποβάλλονται σε νεαρή ηλικία στο επαίσχυντο μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής, προκειμένου να μη νοιώθουν σεξουαλική ηδονή και να μην έχουν άρα κίνητρο για να απατήσουν τον άντρα τους. Στην ίδια χώρα αλλά και σε άλλες, όπου ισχύει ο μουσουλμανικός νόμος της «Σαρία», οι μοιχαλίδες και οι ανύπαντρες μητέρες τιμωρούνται με θάνατο δια λιθοβολισμού. Στα ανεπτυγμένα κράτη του καπιταλιστικού κέντρου μπορεί βέβαια να μη συναντάμε αντίστοιχες αγριότητες, ωστόσο οι βιασμοί και οι ξυλοδαρμοί γυναικών είναι ένα καθημερινό φαινόμενο, που αποδεικνύει πως και εκεί οι γυναίκες δεν έχουν καταφέρει ακόμα να γίνονται απόλυτα σεβαστές ως άνθρωποι με ανάγκες, επιθυμίες και δικαιώματα.

Η απόλυτη έκφραση του γυναικείου εξευτελισμού είναι η μάστιγα της πορνείας. Στη σημερινή εποχή γνωρίζει ιδιαίτερη έξαρση, λόγω της φτώχειας που μαστίζει τις τριτοκοσμικές χώρες και τα κράτη του πρώην ανατολικού συνασπισμού. Με την πορνεία το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στους κινδύνους που διατρέχει η γυναίκα από τους κάθε είδους πελάτες, «προστάτες» ή φορείς ασθενειών, αλλά και στην ισοπέδωση του ψυχοσυναισθηματικού της κόσμου, στη διάλυση της προσωπικής της ζωής και στην κοινωνική περιθωριοποίηση που βιώνει.

Οι γονείς καλούνται να δίνουν με το καθημερινό τους παράδειγμα την αίσθηση του αδιαπραγμάτευτου αλληλοσεβασμού και της ισότιμης κατανομής των καθημερινών υποχρεώσεων, ώστε τα παιδιά να μη μεγαλώνουν με την εντύπωση πως η μητέρα είναι εκείνη που φέρει το μεγαλύτερο βάρος της ανατροφής τους, αλλά και των οικιακών εργασιών.

Μέσω της ανθρωπιστικής παιδείας οι νέοι θα αποκτήσουν βαθύ σεβασμό απέναντι στον άνθρωπο, χωρίς να υπάρχει στη σκέψη τους θέση για διακρίσεις οποιουδήποτε είδους (φύλου, θρησκείας, καταγωγής, οικονομικής επιφάνειας κ.λπ.). Το ζητούμενο, επομένως, για τους φορείς της εκπαίδευσης είναι να μεταλαμπαδεύσουν στους νέους την αναγκαία εκτίμηση και τον αναγκαίο σεβασμό απέναντι στον συνάνθρωπό τους, ώστε καμία μεταξύ τους διαφοροποίηση να μην είναι ικανή για τη δημιουργία αρνητικών διακρίσεων.

Η πολιτεία οφείλει να φροντίζει ώστε τα δικαιώματα των γυναικών να γίνονται απολύτως σεβαστά και να μην επιτρέπει διακρίσεις εις βάρος των γυναικών, περνώντας κατ’ αυτό τον τρόπο το σαφές μήνυμα προς όλους τους πολίτες πως δεν θα γίνεται ανεκτό κανένα φαινόμενο ανισότητας.

 Αποτελεί ευθύνη όλων των ενηλίκων να δίνουν με το καθημερινό τους παράδειγμα το κατάλληλο πρότυπο συμπεριφοράς στους νέους. Οφείλουν, δηλαδή, να δείχνουν έμπρακτα πως σέβονται απόλυτα τις γυναίκες και να μην υπάρχει καμία αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις τους.

Θα πρέπει, άλλωστε, να καταστεί σαφές πως οποιαδήποτε σεξιστική συμπεριφορά κι οποιοδήποτε υποτιμητικό σχόλιο, δημιουργεί αμέσως την εντύπωση πως η ισότητα των γυναικών γίνεται σεβαστή σε θεωρητικό επίπεδο μόνο, χωρίς να έχει εμπεδωθεί στην καθημερινότητα των πολιτών.

Μέρος της ευθύνης για την εμπέδωση της ισότητας των δύο φύλων αντιστοιχεί εύλογα στις ίδιες τις γυναίκες, οι οποίες καλούνται να μην αποδέχονται συμπεριφορές ή πρακτικές που καταπατούν τα κατοχυρωμένα δικαιώματά τους ή επιχειρούν να μειώσουν την αξία του φύλου τους. Ενώ, συνάμα, οφείλουν να υπερασπίζονται τις ικανότητες των άλλων γυναικών και να μη γίνονται και οι ίδιες φορείς των στερεοτύπων εκείνων που θέλουν να απαλείψουν. Το να εκφραστεί μια γυναίκα υποτιμητικά για τις ικανότητες και την αξία των γυναικών είναι πολύ πιο επιζήμιο από μιαν αντίστοιχη συμπεριφορά ενός άνδρα, διότι υποδηλώνει απουσία αυτοεκτίμησης και υπονομεύει τις προσπάθειες δεκαετιών για την εξίσωση των δύο φύλων. 

Σας ευχαριστούμε πολύ και ευχόμαστε να μη σας κουράσαμε με τους προβληματισμούς μας.Καλη σας συνέχεια και θα τα ξαναπούμε σε μια παρόμοια εκδήλωση στο μέλλον .

Ενδεικτική απάντηση

Επιμέλεια: Α.Βαρνακιώτης