Πού είναι ο «τάφος» της Αμφίπολης; «Ενταφιάστηκε»;

Πού είναι ο «τάφος» της Αμφιπόλεως;                            «ενταφιάστηκε»;

     Tελικά τι έγινε; Ήταν μόνο δημοσιογραφικό το θέμα; Ήταν μόνο διαφημιστικό; Και οι μεγαλόσχημοι πολιτικοί, που έτρεξαν αμέσως να πουν τη… γνώμη τους και να φωτογραφηθούν; Οι… «επαΐοντες», οι ασυστόλως προβαλλόμενοι από τα κανάλια τους; Τι έγιναν ρε παιδιά; Όλοι εξαφανίστηκαν! Κι αφού θέλανε ή έπρεπε να τα ερευνήσουν τα ευρήματα, γιατί δεν περίμεναν να βρουν πρώτα κάτι περισσότερο, σίγουρο; Τι Μέγας Αλέξανδρος, τι μεταφορά των οστών, τι ρωμαϊκό πολυτάφιο, τι ευθυγράμμιση με τη Βαβυλώνα και τόσες άλλες… μπαρούφες ειπώθηκαν! Πού είναι όλοι αυτοί;

      Τώρα ας καταθέσουμε πάλι και τις δικές μας απόψεις με τη βοήθεια του γιου και συναδέλφου, Άγγελου Βαρνακιώτη.
Είχαμε πει τότε: «Ας ψάξουμε στο 424 π.Χ., τότε που η Αμφίπολη ήταν ένα πεδίο πολύνεκρης μάχης ή και μαχών. Ας ανοίξουμε την Αρχαία Ιστορία  να δούμε τι αναφέρει ένας από τους πρωταγωνιστές, ο ίδιος ο Θουκυδίδης, να δούμε ποιες πόλεις, ποιοι αρχηγοί και πόσοι στρατιώτες σκοτώθηκαν; Έγινε ή όχι ανακωχή το 423 για να ταφούν οι νεκροί του 424; Αρχίζουμε λοιπόν από το 424, όταν ο Βρασίδας (γνωστός και ικανός στρατηγός, Σπαρτιάτης): «αφού πέρασε το 425 από τη Θεσσαλία, έφτασε στην Αμφίπολη. Ο Περδίκας, βασιλιάς κρατιδίου στη Μακεδονία, αλλά και οι εκ της Χαλκιδικής, είπαν το 425 στο Βρασίδα να εκστρατεύσει κατά της Αμφίπολης και των Αθηναίων. Ακολούθησαν οι Αργίλιοι. Μετά ήρθαν από τη Χαλκιδική οι Αρναίοι (χειμώνας του 424/3).  Και έφτασε κάποιο βράδυ ο Βρασίδας στη λίμνη Βόλβη. Την άλλη νύχτα που έφτασε στην Άργιλο, χιόνιζε. Ήταν σύμμαχος η Άργιλος μέχρι τότε των Αθηναίων αλλά από εκείνο το βράδυ αποστάτησε. Πέρασαν τη γέφυρα του ποταμού, όπου βρήκαν Αμφιπολίτες έξω από τα τείχη. Όλοι μαζί υποσχέθηκαν στο Βρασίδα να του παραδώσουν την πόλη (Αμφίπολη). Οι με την Αθήνα συμμετέχοντες Αμφιπολίτες έβαλαν τον άλλο στρατηγό και φίλο των Αθηναίων , τον Ευκλέα, να πάει στη Θάσο και να ζητήσει από το  Θουκυδίδη βοήθεια. Ο ιστορικός-στρατηγός δεν βοήθησε (αυτό απετέλεσε αιτία της εξορίας του), έμεινε δε στην Ηιόνα, και στο κτήμα του στην Σκαπτή Ύλη. Ο Βρασίδας όμως, πανέξυπνος στρατηγός, εδίχασε τους κατοίκους της Αμφίπολης. Κατάφερε μάλιστα με τον Περδίκα να προσεταιριστούν και άλλες γειτονικές με την Αμφίπολη πόλεις, όπως: η Μύρκινος, η Ηδωνική, η Γαληψώ και η Σύμη, όλες αποικίες των Θασίων. Η είδηση της καταλήψεως της Αμφίπολης έφτασε στην Αθήνα και προκάλεσε λύπη, γιατί πήγαν χαμένοι οι κόποι, οι θάνατοι, οι θυσίες και έφερε οικονομικές δυσπραγίες. Και… <VOLLEY> να παίζανε με μπάλες πάλι θα είχαν πολλούς τραυματίες! Πόσο μάλλον τώρα που… παίζανε με ξιφολόγχες και δεν ήταν… φιλικός ο αγώνας. Πού θα τους ενεταφίαζαν όλους αυτούς; Βλέπετε δεν είχε ακόμη διαδοθεί η… αθεϊστική αντίληψη περί καύσης των νεκρών! Αλλά και πάλι, δε θα θέλανε να κάνουν ένα «σήμα», ένα μνημείο για να τιμήσουν τους νεκρούς τους; Έτσι γίνεται! Οι άνθρωποι κάνουν πρώτα τη βλακεία τους και μετά κάνουν κι ένα μνημείο μνήμης, μετανιωμένοι! Η δόξα όμως του Βρασίδα μεγάλωνε. Και ξέρουμε ότι όταν η Δόξα μεγαλώνει… φουντώνει και ο φθόνος! Λέτε να γλίτωνε ο Βρασίδας από αυτό το σχήμα: Δόξας-Φθόνου;
     Στη συνέχεια, ο Βρασίδας, ως ότου οι Σπαρτιάτες τον ξήλωσαν οριστικά, του ζήτησαν να επιστρέψει ως νικημένος, ενώ ήταν ο νικητής. «Πετάχτηκε» τότε μέχρι την Ακτή, στη Σιθωνία και πήρε με το μέρος του όλες τις πόλεις εκτός από τη Σάνη και το Δίον.

      Αφού ο Βρασίδας… έπαιξε λίγο κρυφτό με τους απεσταλμένους της Σπάρτης πήγε στην Τορώνη. Εκεί συνήψε ανακωχή διήμερη («δια την ταφήν των νεκρών»  Θουκ. IV, 108-109-112.) αναφέρει ο Θουκυδίδης! Τώρα καταλάβατε αγαπητοί αναγνώστες σε τι στηριχτήκαμε και «μιλήσαμε» ; Οι πόλεις αυτές ήταν από την Αθηναϊκή συμμαχία. Ήταν μάλιστα και Αθηναίοι άποικοι που πολέμησαν και σκοτώθηκαν! Μάθατε τώρα ποιοι είναι θαμμένοι εκεί πέρα στον τύμβο; Να τώρα πώς δικαιολογούνται τα Ιωνικά κιονόκρανα που βρέθηκαν εκεί. Εκτός αν βγάλουμε το Θουκυδίδη ανόητο, προκειμένου να αποδεχθούμε τις… πομφόλυγες που ειπώθηκαν από… γνωστά συγκροτήματα. Εντάξει, είμαστε στο… Αίγιο. Δεν πάψαμε όμως να διαβάζουμε και να σκεπτόμαστε. Άλλωστε αυτό το Αίγιο έχει δοξαστεί πρίν από μας και χωρίς εμάς. Εμείς απλώς προσπαθούμε να αφήσουμε το λιθαράκι μας, στο οικοδόμημα της επιστήμης.

       Ξαναγυρνάμε για λίγο στον Βρασίδα. Επετέθη τότε εναντίον του φρουρίου του Λυκήθου. Οι εντός του φρουρίου (Αθηναίοι) «συνεκόμισαν επί του πύργου τούτου αμφορείς και πίθους πλήρεις ύδατος δια την σβέσιν του πυρός, και μαρμάρινους λίθους. Αλλά το οίκημα επειδή είχε στην υπόλοιπη έκτασή του και στρατό, κατέρρευσε». (Θουκ. IV, 113-116.). Να πώς βρέθηκαν εκεί τα αρχαιολογικά ευρήματα! Πόσο ξεκάθαρα να το πει ο μέγας Ιστορικός;

       Η Επιστήμη θέλει μελέτη, κριτική, έρευνα και άλλα παρεμφερή στοιχεία όχι μπαρόβια προγράμματα ή «άλλου είδους νυχτερινές… αρετές». Και συνεχίζει ο υιός του Ολόρου: «Ο ΔΕ ΒΡΑΣΙΔΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΩΝ ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΙΔΩΝ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗΝ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ, ΜΕΤΕΒΑΛΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟΝ ΕΚΕΙΝΟΝ ΕΙΣ ΤΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΑΥΤΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΑΝ ΑΘΗΝΑΝ, ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΥΠΗΡΧΕ ΕΚΕΙ ΙΕΡΟΝ (IV, 113-116) Συνδυάστε τώρα αυτά που σας γράφουμε με τα ευρήματα του «τάφου». Να τι ήταν ο… «τάφος» (!) και τα ευρήματα  που βρήκαν με άλλα ταφικά στοιχεία. Ναός ήταν, και μάλιστα της Αθηνάς! Να πώς δικαιολογείται όλο αυτό το οικοδόμημα της Αμφίπολης.
     Την Άνοιξη τώρα του 423, Αθηναίοι, Λακαιδεμόνιοι και οι σύμμαχοί τους έκαναν ετήσια ανακωχή. Τότε συνέβη και η αποστασία από τους Αθηναίους, της Σκιώνης, που εβρίσκετο στη χερσόνησο της Παλλήνης. «Ο Βρασίδας μαθών τούτο, έπλευσε στη Σκιώνη, οι κάτοικοι της οποίας τόσο ενθουσιάστηκαν, ώστε εστεφάνωναν αυτόν ως ελευθερωτήν δια Χρυσού στεφάνου»! Τότε ήρθαν απεσταλμένοι από την Αθήνα και από τη Σπάρτη, τους ανήγγειλαν ότι έκαναν ανακωχή ετήσια για την ταφήν όλων των νεκρών και για να τους αποδώσουν τιμές!
     Να τώρα και ο Χρυσός στέφανος, που βρέθηκε εκεί, ποιανού ήταν!  Αυτά από το μικρό (αλλά όχι ασήμαντο) Αίγιο.

                                                     

                                                                            Με εκτίμηση

                                                                      οι δυο επιστήμονες

                                                                     φιλόλογοι- ιστορικοί  

                                                                       Α. ΒΑΝΑΚΙΩΤΗΣ και

                                                                       Α. Α. ΒΑΡΝΑΚΙΩΤΗΣ.